Podczas rozmowy (2013)

Smak twoich ust

to smak tysiąca godzin

godzin bez snu

godzin wielu słów

ciepło twojego ciała

to ciało które płonie

czekało tyle czasu

czekało jak dziecko

barwa twoich oczu

szkliste się mienią

wpatrzone jakby w punkt

jakby w środek kosmosu

gdy powietrza nagle brak

kropla po szklance spływa

powieki zamknięte

i tak pozwalają patrzeć

i nie czas a człowiek

milcząc odlicza

w ciemności wypuszczam

pozwalam

ucieka

Wierzę w twoje słowa (2013)

Ciebie jestem pewien

żadna inna tylko ty

wierzę  tylko tobie

ty jesteś zawsze blisko

ty zawsze wierna

ja zwierze posłuszne

szepczesz mi do ucha

szepczesz słowa o miłości

od pierwszego oddechu

pocałunek w deszczu

ja chłopiec wpatrzony

smak twoich wilgotnych ust

nagie myśli i zapach

czerń pończoch  i sznur

napięte ciało

uśmiech twój

pętla

kocham cię

okno

kocham cie pani śmierć   

bez tytułu (2013)

Zrobiłem to

wróciłem  jestem  i oddycham nadal

dwie poduszki

ciało moje i twoje

i rozkładam

rozkładam nową wypraną z pamięci

ta brązowa twoja a ta niebieska moja

albo na odwrót

odwrotnie

inaczej

dziś obie moje

nie ty

nie chcę ciebie

nie myśl sobie

tylko odcisk

zapach

krew pet i wstyd

to tylko myśli

to nie jest prawdą  

Ciastka na stole (2013)

Nikt nie przyszedł a tylu ich było

artyści  z miast różnych

wybaczanie starych grzechów

mieszkanie wysprzątane i ciastka na stole

zapomniałem

zapomniałem że ludzie żyją

zepsuta spłuczka czas odmierza

i zazdrość i niepewność

iluzja mojego życia przy piwie

nie prawda

manipulacja

tylko po to bym żył

odchodzisz i cisza

okno

alkohol w oczach drży

taniec na środku ulicy

ciastka na stole

życie na parapecie

buty w korytarzu odpoczywają

śpią

woda odlicza czas

boli przypomina

oszustwo złudzenie

jest tylko notes i ja

cienie cisza pustka

Moda na okulary (2013)

Coraz więcej osób chodzi w okularach

nawet ja czasem chodzę

chodzę ze strachu inni z letniej przeceny

ludzie udają ślepych

każdego dnia przybywa ich

tyle kolorów

a ja się zastanawiam

zastanawiam się czy mój kolejny krok

na chodniku coś znaczy

uciekając sam przed sobą

chodzę w ten upalny dzień udając że mam cel

odwiedzam sklepy i typowe miejsca

gdzie przebywają  w wielkich skupiskach

nadal nie umiem się odnaleźć

i choć wyglądam podobnie to wewnątrz krzyczę

kryje się uciekam

nie należę…

przebywam

żyje

śpię coraz dłużej za dnia

chce mi się spać

kobiety w okularach

przerywa mi telefon

zdarza się

wybudza ze stanu pisania

agonii

odczytuje wiadomość

„włącz sobie kulturę jak możesz” 

Jedno spojrzenie (2013)

Jedno spojrzenie w górę zmienia wszystko.

Znika tu i teraz.

Droga mleczna jest tak samo daleko jak szklanka wiśniówki.

Życie tam jest tak samo blisko jak to po drugiej stronie stołu. 

Padlina w ogniu, ogniste imię i pies.

Ten w przeciwieństwie do mnie wie gdzie i po co iść.

I te wysokie rośliny, których nazwę tak bardzo sterałem się zapamiętać.

Nie pamiętam. 

Między szklanką niemieckiej wódki leczniczej, a napisem szczęść boże.

Między postacią o imieniu Heinrich, a sztuką i światem obcych języków.

Jedno spojrzenie w górę zmienia wszystko.

Iskra w kontakcie (2013)

Wymiana myśli gdzieś poza miastem.

Zatrzymujemy się na nieoświetlonej drodze.

Ulubiona, wspomniał też, że te opony

trzeba by było wymienić.

Prosto, ciemno…

Nie zapina, siada, siedzimy.

Ptak też nie odlatuję z klatką.

Z mojej definicji wynika, że powinniśmy

stracić fizyczność i stać się wiatrem

tuż przed zakrętem.

Nigdy się to nie udaje, nie leciałem nigdy

samolotem.

I wracamy do świateł, które wyrastają

przez nasze słowa.

Jeszcze czasami wyłączymy je na chwilkę

by droga zniknęła, nie poznać, zgubić siebie.

Kilka sekund milczenia, to wystarcza.

Coraz bliżej, a jeszcze trwa bitwa.

Walka o dom bez prądu na skale i o

piasek i szum, wiatr co niesie spokój.

Morze wysycha i pojawiają się pasy

na drodze, znaki i krzyżówka.

Wracamy do swoich trumien.

Wyciągamy wtyczkę w pokoju, a

po chwili znowu jest na swoim miejscu.

Nie pij więcej (2013)

Kuchnia, światło, herbata, czajnik.

Nie wiem.

Bez godziny.

Łóżko patrzy na mnie się tak samo

groźnie jak rano.

Zapalam i gaszę.

Nie papierosa, to zostawiam tym

co nie  mają obgryzionych palców.

Nie znajduje zapachu.

Delikatniejszy…

Delikatniejszy stan.

Stan, w którym poszukuję.

Spóźniłaś się, a przecież okno

już długo jest otwarte.

Nieznajoma, która jesteś zapachem. 

Poduszka (2013)

Moment kiedy w poduszce, która leży

na twojej głowie słyszysz bicie serca.

I nie wiesz czy ten rytm już będzie taki

zawsze, bo był inny, był?

Poduszka, głowa, poduszka…

Pomyliłem się znowu, ale próbuję,

próbuję nie słyszeć.  

Jak małe dziecko, iluzja bezpieczeństwa.

Schowany przyciskam i celowo

rozmywam krajobraz pokoju.

Skurczony nie od wieku, a  od swojej

wrażliwości, próbuje się wtulić.

W pozycji pierwszej tak czystej

i bezbronnej, czekam.

Pająki (2013)

Wiem, że dokarmiane przeze mnie

pająki pewnego wieczora przyjdą.

Opuszczą ciemne zakamarki sumienia,

mieszkania, duszy, umysłu, korytarza.

Czy będę wtedy świadomy i pozwolą

mi zobaczyć?

Kolejna myśl z ośmioma kończynami

zmierza w moją stronę.

Zbieram kolejne i kolejne…

Jest ich tak dużo, że kiedy zaatakują

to będzie tylko chwila dla mojego ciała

Znajdują wszystko!

Bo nie wierzę (2013)

Nie wierzę w  wojny przemoc i morderstwa

Nie wierzę w durne zło w imię męczeństwa

Nie wierzę w banki kościoły i pieniądze

Nie wierzę w terroryzm władzę i żądze

Nie wierzę w bóg zapłać i grzechów odpuszczenie  

Nie wierzę w sprawiedliwość kary i więzienie

Nie wierzę w głód biedę i ubóstwo

Nie wierzę w cierpienie samotność i samobójstwo

Nie wierzę w zboczeńców gwałcicieli i pedofilii

Nie wierzę w Jezusa którego ponoć zabili

Nie wierzę w umieranie ani w zmartwychwstanie

Nie wierzę nocą że jeszcze dzień nastanie

Nie wierzę w przyjaźń miłość i zdradę

Nie wierzę w ludzi stawiających barykadę

Nie wierzę w papierosy alkohol i narkotyki

Nie wierzę w choroby i coraz gorsze wyniki

Nie wierzę w szaleństwo rozsądek i poświęcenie  

Nie wierzę w pijaństwo i twego ciała jedzenie

Nie wierzę w krew co płynie za grzechy

Nie wierzę w to drzewo co rodzi orzechy

Nie wierzę w artystów twory i sztukę

Nie wierzę w przywódców słowa i naukę

Nie wierzę w strach smutek i łzy

Nie wierzę w historie że ja to też ty

Nie wierzę w to życie i nawet w tą śmierć

Nie wierzę w to co już mam i w to co chcę mieć

Nie wierzę w bycie i posiadanie

Nie wierzę w wrażliwość pomoc i słuchanie

Nie wierzę w twą szczerość i raj obiecany

Nie wierzę nawet w swoje a tym bardziej w twoje rany

Nie wierzę byś bronił mnie od złego i niewiary

Nie wierzę byś uczynił coś nie do wiary

Nie wierzę w świętych niebo i piekło

Nie wierzę w ciało i słowo co się rzekło

Nie wierzę w ten świat i światy nieznane

Nie wierzę że gdy zasnę to obudzę się i wstanę

Nie wierzę w moją niewiarę i niewiedzę co posiadam

Nie wierzę w swoje myśli co na kartce układam

Więcej rzeczy nie pamiętam w które zapewne nie wierzę

Więc posłuchaj mnie tu panie i moją niewiarę weź w ofierze

Bo nie wierzę że pozwalasz

Bo nie wierzę że nie możesz

Bo nie wierzę że odpuściłeś

Bo nie wierzę że nie pomożesz

Więc nie wierzę w te wszystkie rzeczy i że to wszystko nasza wina

Więc nie wierzę że spokojnie sobie patrzysz jak się to kończy i zaczyna

Bo gdybym był gdybym istniał to nie czekałbym tak długo

Bo gdybym był gdybym istniał to nie czekałbym tak długo

Widzę (2013)

Mój przyjaciel w snach nie widzi twarzy.

Ja widzę je prawie zawsze no chyba, że

nie chcę, ale w takie zdolności nikt i tak

mi nie wierzy.

Stare kino bez foteli.

Projekcja filmu.

Nie mam pojęcia czy to dokument,

a może fabuła?

Wojna, terroryści, obrazy zła.

Niezbyt czytelna projekcja.

Setki osób siedzących na podłodze,

ogromnym dywanie.

Wszyscy wpatrzeni w film, a ja

w samym środku.

Przyglądam się im wszystkim.

Znajome twarze, jakby zahipnotyzowane.

Światło ekranu obnaża setki cieni.

Drastyczna scena w filmie, w której

podcinają człowiekowi gardło.

Wygląda to jak egzekucja.

Relacja na żywo.

W momencie gdy egzekucja zostaje

wykonana to wszystkim na sali

zaczyna tryskać krew z szyi.

Wszyscy umierają w niezliczonej

ilości krwi i wilgoci.

Umierają jak w kinie. 

To tylko sen (2013)

Jest noc, znowu noc, ciepła noc znowu.

Blok przy ulicy pewnego poety na literę S.

Trzecie  piętro, parapet.

Deszcz przestał padać i raczej mnie nie zobaczą.

Więc siadam na parapecie tak jak się siada

w snach.

Wtedy zauważam zaparkowany samochód

po drugiej stronie ulicy  i ktoś tam jest, jest tam.

Tak jak to w śnie bywa ten samochód stoi bez

świateł, tylko postać.

Nie widzę twarzy, a widuję je.

Wychodzę, opuszczam parapet, schodzę.

Schodzę tak jak po schodach, nie widać ich.

Prawie jak Jezus!

W połowie drogi do zaparkowanego auta

odwracam się i patrzę na swoje mieszkanie.

Idę dalej, schodzę.

Otwieram drzwi samochodu i siadam obok.

Nie wiem nadal kim jest.

Pierwsza kropla deszczu wznieciła światło

wewnątrz auta.

Nie wiem kim jest, jest za jasno.

Robi się tak strasznie jasno, że trące wzrok.

Wypadam na chodnik i czołgam się przed siebie.

Pada bardzo mocno, pada wszędzie tylko

nie na mnie.

Słyszę koty i płacz dziecka.

Otwieram przemoczone oczy i zaczynam

sprzątać parapet.

Schodzę, czasami po prostu schodzę...  

Rytm (2013)

Moja bezsenność ma jakby dwie strony.

Miedzy dźwiękiem lodówki, który rozchodzi

się po ścianach i opada, a światłem, które

za każdym razem przenika okna, rolety i

wystukuje ten sam rytm.

Zachowuje się tak jak ryba, która

potrzebuje powietrza, to światło.

I leżę, leżę okryty dźwiękiem pracujących

fabryk i nie mogę zasnąć.

Obserwuję wzory na ścianie i suficie.

Obserwuję samego siebie i myśli i obrazy.

Ciało jakby zmęczone, nieruchome , przegrywa.

Ostatnio często przegrywa, za często przegrywa.

Zostawia odcisk na nieścielonym łóżku, nie śpię.

Wydaje mi się , że opuszczam to ciało i jestem

w  tych wszystkich miejscach, dźwiękach, obrazach.

Bicie serca…

Bicie serca…

Przeraża.