Powiedziałem (2014)

Powiedziałem jej, że bywam w szafie, w pokoju

gdzie ma fotografie, które zrobiłem.

Powiedziałem jej, że ten blok jak wielki głośnik, co

muzyką zatruwa miasto, a smycz raz długa, raz krótka

z jednego miejsca się zawsze zaczyna.

Spotkałem w śnie rozczarowanie w czarnych włosach i

niezaradność w drapieżnych oczach.

To nie tylko strach, ale i lenistwo w umieraniu - krzyczałem przez sen.

Wszystkie  nieśmiertelne słowa, przysięgi  jednak umarły

wraz ze wschodzącym słońcem i wtedy z jej ust

wypłynęła krew.

Jak Ona (2014)

Jak krew z mojego ciała

jak usta zmoczone winem

pełne i spragnione

nieobliczalna

Jak kot co nocnym spojrzeniem

pobudza myśli i zabiera oddech

parzy

Jak ogień pochłania dotykiem

zachłannym i wulgarnym

nie przestaje

Jak biała wstążka co niewinności nadaje

dziewczęcej i ukrytej

uśmiecha się

Jak miękki sen co otula

dziecko spokojne i matkę zmęczoną

daje ciepło

Jak deszcz co spłukuje

wczorajsze udręki i daje ulgę

wtulona spokojnie

Ty co czernią włosów sen przynosisz

i twarz przed światem okrywasz

Ty co ciałem chłodne  rozgrzejesz plecy

w cichą noc

Ty co niewinność mieszasz 

z potem i krwią moją

Ty co przytulanką w bezbarwne noce

i poranki niespokojne

Ty co wzrokiem smaku nadajesz

i oczy miewasz chętne

Ty co smak mój znasz i lepkie usta

na koniec zaciskasz

Przychodź jak najczęściej

gdy sen pod drzwiami mnie ogłuszy

Pojawiaj się i budź mnie

do nowego snu

Ukrywasz we włosach (2014)

A jednak wracasz nocą niespokojną

Czernią włosów zakrywasz twarz

Szybki oddech co w ściany przynosi życie

i strach

Jak dziecko bez matki wtulona w nadzieje

co w pokoju umiera dniem powszednim

okryta ciszą

Te noce mokre jak oddechy płochliwe

Serce zbyt szybko i dziwisz się znowu

Jesteś a już tęsknisz

za cieniem

za dzieckiem dorosłym

za smakiem

zapachem

i byciem suką i matką

Tęsknisz w objęciach a w oczach

kocich pragnienia wilgotne

Mieszają się w nich światy

I krzyczysz i usta pełne

i drapiesz i deszcz

Cień mój na Twojej twarzy

oczu blask przenikliwy

Zmęczony byciem już tam

zaciskasz żywą poduszkę

odurzasz się i milcząc smutniejesz

wsłuchując się w cisze zegara 

Jaka będziesz... (2014)

Umieram przy świetle.

Umieram przy świetle, którego się wstydzę.

Monitor, telewizor, żyrandol...

Bardzo współczesna śmierć, wręcz tandetna agonia.

Umieram nie w tych czasach.

Otoczony przez martwe przedmioty, które

pozbawiają marzeń.

Marzeń o trawie i wielkim drzewie

i głębokim plusie ziemi, przy uchu.

Nie teraz, nie tu!

Żenada!

Bohater nieodkryty.

Mogiła porośnięta blokami szarych osiedli .

Umieram wpatrzony w telefon, przy dźwiękach

kretyńskiej reklamy, którą słyszę.

Od dawna nie ścierany kurz  jest świadkiem

tej wielkiej chwili                                                                                                                                       Śmierć  jest nieśmiertelna .

Pozbawiony (2014)

Obudziłem się o 6 rano, sam

chyba sam

nie wiem po co

zamknąłem oczy po poranny sen

sen powtórny

sen zły

nie mający nic wspólnego ze światłem

trwający 7 godzin

i wstałem

wstał zły

tylko po co

nocy nie pamiętam

poranek się śnił

pół dnia za sobą

zdrętwiała do tej pory dłoń

zmusza do kreatywności

tej najbliższej

tej przymuszonej

tej co wkurwia

stół przed łóżkiem już nie może

i ja też

kreatywnie pozbawiając się mocy tworzenia

w nie naturalnym lenistwie

nic nie zrobię dla świata

po raz kolejny

Wymazują mnie (2014)

Gdy miasto śpi

a fabryki nadają tempo

tak bez znieczulenia

rodzą się we mnie myśli

wielkie hasła

ostre

szlachetne

wzniosłe

nawet piękne i refleksyjne

narodzone z potu i złości

która miesza się z wyczerpaniem

i skrajną upartością

dławię się swoimi myślami

w obolałym ciele które

chce stąd uciec

Wkrada się światło

zapach zmęczenia i tęsknota

powroty przed ptakami

naiwną  radość

pobudza ból

tylko wiatr

ten co niesie zawsze

paleta wspomnień

przed obliczem łóżka

upadem bez myśli

wielkich haseł

pięknych słów

ręka  jeszcze młoda

odmawia

i już zapomina

tylko sen

niechciany

na siłę

nie moją